Aubades die me altijd bij zullen blijven …

Aubades die me altijd bij zullen blijven 

MengelbergEen 75-jarige man met Parkinson vertelde me dat hij als jongetje in het Concertgebouw in het jongenskoor de Matthäus-passion van J.S. Bach had meegezongen onder dirigent Mengelberg.
Toen hij thuiskwam, zei hij tegen zijn ouders: “Ik wil dirigent worden.” “Leer dan eerst viool spelen”, zeiden zijn ouders. De hele familie legde geld bijeen om een viool te kunnen kopen voor hem.
De oorlog kwam en uiteindelijk ruilde hij zijn viool voor 2 broden…
Na de oorlog ging hij bij de politie en speelde jaren altviool en slagwerk in het politie-orkest.
Ik vroeg hem of hij nog wel eens gedirigeerd had? “Nee, dat was er nooit van gekomen.”
Ik nodigde hem uit voor me te komen staan en mij op de altviool te dirigeren. Hij deed het als een geboren dirigent! Het werd een prachtig klankspel dat ons beiden diep ontroerde.
Daarmee was de muzikale cirkel van zijn leven rond

 

warhol-andy-beethoven

Een moeder van een bekende vertelde me dat ze zo van Beethoven’s muziek hield. Ze kon zich geen titels meer herinneren. Ik improviseerde een medley van bekende stukken van Beethoven (thema van het vioolconcert, de romance in F, het thema van de 6e symphonie waarmee mijn liefde voor klassieke muziek als kind gewekt was, für Elise e.a.).
Met een zoete glimlach droomde ze weg in haar luie stoel…
 

 

Lea Provo - 1Een Belgische vrouw die in India projecten had opgezet en erg teruggetrokken was op hoge leeftijd. Ze veerde op toen ik Weense walsjes en melodieën uit haar jeugd begon te spelen en danste door de ruimte terwijl de Indiase medewerkers van het project vol verbazing deze plotseling opleving gadesloegen!
 

 

Maar het is lang niet altijd alleen
voor oudere mensen:

Aubade onder balkon Frank Jenniskens - 1

Ik zou op een bruiloft in Brabant musiceren in het stadhuis en bij het feest. Het leek de bruidegom een mooie verrassing voor zijn aanstaande bruid als ik ’s ochtends onder haar slaapkamerraam een serenade zou brengen. Het werd vroeg uit de veren, maar het was het meer dan waard! (En de koffie was natuurlijk ook heerlijk daarna).

 
 
 
 

Vrij snel na de geboorte van hun eerste zoon, speelde ik met de ouders op allerlei fijnzinnige klankinstrumentjes. Het babietje voelde zich helemaal senang en kraaide mee. Na een tijdje viel ze tevreden aan de borst van de moeder in slaap.

Op oudejaarsdag kreeg ik een telefoontje of ik die avond een Aubade kon brengen voor iemand die die dag geopereerd was. Rond 19.00 uur liep ik door de haast lege gangen van het grote ziekenhuis – haast iedereen was naar huis gestuurd. Nog een beetje beduusd van de narcose waren mijn klanken meer dan welkom voor de vrouw die die laatste dag van het jaar een nieuwe kans had gekregen.
…en natuurlijk liep ik nog even verder de gang op om te spelen voor de mensen die ook moesten blijven in het ziekenhuis die oudejaarsnacht.